Dzwon Zygmunt od pierwszego dzwonienia po dziś dzień jest poruszany ręcznie przez zespół dzwonników. Początkowo, w XVI wieku, dzwonnikami byli świątnicy katedralni, potem przez kolejnych kilka wieków członkowie cechu cieśli krakowskich a następnie pracownicy Wzgórza Wawelskiego.
Od połowy XX wieku Dzwon Zygmunt poruszany jest przez dzwonników pochodzących z różnych środowisk i reprezentujących różne profesje. Obecnie jest ich około trzydziestu. Najstarsi z nich dzwonią już od ponad pięćdziesięciu lat. Najmłodsi praktykują od kilku lat. Ta zaszczytna funkcja przechodzi przeważnie z ojca na syna.

Dzwonienie jest traktowane jako posługa liturgiczna. Jest to zajęcie wymagające bardzo dużego wysiłku. Konieczna jest też wzmożona uwaga ze względu na poruszające się z dużą prędkością w górę i w dół liny, przy pomocy których dzwonnicy poruszają Dzwonem. Dla zapewnienia prawidłowego wychylenia tego, ponad 12 tonowego kolosa, potrzebna jest równoczesna praca dwunastu dzwonników.

Długość dzwonienia wynosi 6 minut. Z okazji specjalnych okoliczności, np. procesji, Dzwon Zygmunt dzwoni dłużej. Zwierzchnikiem dzwonników jest Proboszcz Katedry na Wawelu. Status dzwonnika potwierdza odznaka „Dzwonnik Zygmunta” wręczana każdemu dzwonnikowi po trzech latach praktyki i zaliczeniu co najmniej pięćdziesięciu dzwonień. Dzwonnicy z dwudziestoletnim stażem, wykazujący się dużym zaangażowaniem, mogą otrzymać złote odznaki.

Honorową odznakę „Dzwonnika Zygmunta” mogą otrzymać osoby, które nie są dzwonnikami, ale w sposób wyjątkowy zasłużyły się dla Dzwonu Zygmunta. Szczerozłotą, jedyną tego rodzaju odznakę honorowego Dzwonnika Dzwonu Zygmunt, posiadał papież Jan Paweł II.