Dzwon Zygmunt od pierwszego dzwonienia po dziś dzień jest poruszany ręcznie przez zespół dzwonników. Początkowo, w XVI wieku, dzwonnikami byli świątnicy katedralni, potem przez kolejnych kilka wieków członkowie cechu cieśli krakowskich a następnie pracownicy Wzgórza Wawelskiego.
Od połowy XX wieku Dzwon Zygmunt poruszany jest przez dzwonników pochodzących z różnych środowisk i reprezentujących różne profesje. Obecnie jest ich około trzydziestu. Najstarsi z nich dzwonią już od ponad pięćdziesięciu lat. Najmłodsi praktykują od kilku lat. Ta zaszczytna funkcja przechodzi przeważnie z ojca na syna.

Dzwonienie jest traktowane jako posługa liturgiczna. Jest to zajęcie wymagające bardzo dużego wysiłku. Konieczna jest też wzmożona uwaga ze względu na poruszające się z dużą prędkością w górę i w dół liny, przy pomocy których dzwonnicy poruszają Dzwonem. Dla zapewnienia prawidłowego wychylenia tego, ponad 12 tonowego kolosa, potrzebna jest równoczesna praca dwunastu dzwonników.

Długość dzwonienia została określona „ordynacją” Krakowskiej Kapituły Katedralnej z 1888 roku i wynosi 8 minut. Z okazji specjalnych okoliczności, np. procesji, Dzwon Zygmunt dzwoni dłużej. Zwierzchnikiem dzwonników jest Proboszcz Katedry na Wawelu. Status dzwonnika potwierdza odznaka „Dzwonnik Zygmunta” wręczana każdemu dzwonnikowi po trzech latach praktyki i zaliczeniu co najmniej pięćdziesięciu dzwonień. Dzwonnicy z dwudziestoletnim stażem, wykazujący się dużym zaangażowaniem, mogą otrzymać złote odznaki.

Honorową odznakę „Dzwonnika Zygmunta” mogą otrzymać osoby, które nie są dzwonnikami, ale w sposób wyjątkowy zasłużyły się dla Dzwonu Zygmunta. Szczerozłotą, jedyną tego rodzaju odznakę honorowego Dzwonnika Dzwonu Zygmunt, posiadał papież Jan Paweł II.